Pierwszą manifestacją solidarności jenieckiej było Boże Ciało 16 czerwca 1940 roku. Wykonali oni wówczas z posiadanego materiału ołtarze za główną bramą obozu i do nich zmierzała procesja. Poza tym,  w niedziele i święta nabożeństwa odprawiano również w barakach, każda narodowość w swoim sektorze.

W Stalagu IA w pierwszych miesiącach 1941 roku kapelani francuscy mieli do swojej dyspozycji barak-kaplicę. Nie wszyscy księża pełnili obowiązki duszpasterskie. Najczęściej byli sanitariuszami. Polscy jeńcy mogli być obsługiwani tylko przez księży, rodowitych Niemców, którym zabroniono słuchania spowiedzi w języku polskim. Do ostatnich posług duszpasterskich umierającym jeńcom wyznaczeni byli jedynie księża cieszący się pełnym zaufaniem władz administracyjnych. 22 lipca 1943 roku wydano zarządzenie mówiące o tym, że Polacy mogą słuchać nabożeństw tylko w pierwszą niedzielę miesiąca. Jeśli chodzi o praktyki religijne Francuzów i Belgów, to nie obowiązywały ich tak ścisłe rygory.